د تن په جام کښې غوړيدلې د ګلاب غوندې ده
اورم له خلقو چې ځواني يې د شراب غوندې ده
ګلاب ګلاب سر نه تر پښو غزل غزل څهره
بس خو بيخي د يو شاعر د حسين خواب غوندې ده
چې د هر چا د پارسايۍ نه تييرې وتښتوي
هغه بشره خو په رښتيا چې د مهتاب غوندې ده
د څوارلسمې شپه ‘ د جام او د پيالې نه بغير
د چا غريب زپلي ژوند او د شباب غوندې ده
نه شاعري نه محبت نه چې وي جام واعظه
ستا هم د ژوند قيصه بيخي د يو عذاب غوندې ده
قتيله ما چې مينه کړې ستمګر سره ده
دغه يوه خطا مې خدايګو د ثواب غوندې ده
اردو غزل——-قتيل شفايي
بدن کے جام میں کھِلتے گلاب جیسی ہے
سنا ہے اس کی جوانی شراب جیسی ہے
کنول کنول ہے سراپا، غزل غزل چہرہ
وہ ہوبہو کسی شاعر کے خواب جیسی ہے
اندھیرے دور کرے سب کی پارسائی کے
وہ ایک شکل کہ جو ماہتاب جیسی ہے
بغیر جام و سبو، چاند رات کی حالت
کسی غریب کے عہدِ شباب جیسی ہے
نہ شاعری، نہ محبت، نہ جام، اے واعظ
یہ زندگی بھی تِری اک عذاب جیسی ہے
قتیلؔ میں نے کیا پیار اک ستمگر سے
یہ وہ خطا ہے جو کارِ ثواب جیسی ہے